نیروی هوایی رژیم صدام هفتم تیر سال ۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی  چهار نقطه ی پرازدحام شهر سردشت از توابع استان آذربایجان غربی و یکی از روستاهای اطراف را مورد بمباران هوایی قرار داد که در این حمله وحشیانه، ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید شده و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفته و مسموم شدند که به عنوان جانباز شیمیایی هنوز تحت درمان هستند.

 علاوه بر ابعاد فاجعه انسانی این حادثه، گسترش مواد شیمیایی در محیط زیست منطقه جزء مسائلی بوده که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، بدین منظور تیم تحقیقاتی دانشگاه تبریز به سرپرستی دکتر عبدالرضا واعظی، دانشیار گروه علوم زمین این دانشگاه در دو سال یک پژوهش کاربردی بر روی بررسی ماندگاری این مواد شیمیایی در محیط زیست منطقه انجام دادند.

در این پژوهش، چهار بخش مختلف محیط زیست شامل آب سطحی، آب زیرزمینی، خاک و مواد گیاهی بومی از محل اصابت بمبها جمع آوری و مورد آزمایش قرار گرفت و از روش کروماتوگرافی گازی-طیف سنجی جرمی برای تجزیه نمونه ها استفاده شد.

مجری این طرح تحقیقاتی گفت: براساس نتایج آنی پژوهش، هیچ اثری از ترکیبات مرتبط با عوامل بمبهای شیمیایی در نمونه های خاک و آب تشخیص داده نشد. 

دکتر عبدالرضا واعظی ادامه داد: با این حال، مقادیر کمی از محصولات حاصل از تجزیه عوامل تاول زا مانند گاز خردل و لوئیزیت در نمونه چوب جمع آوری شده از خانه ای که مورد حمله شیمیایی قرار گرفته بود و همچنین در نمونه های جو (مخلوط ساقه و ریشه) جمع آوری شده از زمین های کشاورزی یافت شد که نشان دهنده مواجهه کم و مزمن افراد و محیط با این مواد است.

وی افزود: همچنین بر اساس یافته های این پژوهش و با آنالیز دو محصول کشاورزی مهم منطقه یعنی انگور سیاه و سماق هیچ نشانه ای از وجود ترکیبات بمبهای شیمیایی یافت نشد، در حالی که این دو محصول که سالهاست با پیش فرض اینکه منطقه سردشت آلوده به مواد شیمیایی است بازارهای ملی و محلی خود را از دست داده است.

دکتر عبدالرضا واعظی  با بیان اینکه این مطالعه که با هدایت و هماهنگی دفتر خلع سلاح وزارت امورخارجه صورت گرفت، بخشی از نگرانی های جوامع محلی را مرتفع کرد افزود: آسیبی که به صنعت گردشگری منطقه بعد از این حادثه وارد شده بود می تواند با انتشار عمومی نتایج این پژوهش رفع شود.